Czym terapia poznawczo-behawioralna różni się od innych nurtów?

U podstaw terapii poznawczo-behawioralnej leży założenie, że poprzez zmianę sposobu myślenia można uzyskać zmianę nastroju i zachowania. Terapeuta stosuje techniki CBT aby pomóc pacjentowi/klientowi zweryfikować własne wzorce myślenia i przekonania oraz zastąpić „błędy w myśleniu” bardziej realistycznymi i efektywnymi myślami, redukując w rezultacie dyskomfort i ograniczając nieprzystosowawcze zachowania. Terapia poznawczo–behawioralna pozwala zastąpić niesprawdzające się sposoby radzenia sobie, myślenia, odczuwania i zachowania się bardziej użytecznymi i korzystnymi dla klienta. CBT zakłada że „posiadane” sposoby reagowania myślami, uczuciami i zachowaniami zostały wyuczone w toku rozwoju jednostki, a w związku z tym możliwe jest oduczenie się ich (w sprzyjających okolicznościach) i nauczenie się nowych sposobów funkcjonowania. Każdy może się nauczyć myśleć o sobie, świecie, innych ludziach w sposób, który ułatwi mu funkcjonowanie. Terapeuta poznawczo–behawioralny posługuje się w pracy z klientem/pacjentem technikami CBT, do których należą m.in.:

• dialog sokratejski
• zapis myśli
• zadania domowe
• ekspozycja
• przeformułowanie poznawcze

W ramach terapii poznawczo–behawioralnej terapeuta i klient/pacjent działają jak zespół badawczy: wspólnie poszukują nieoptymalnych sposobów myślenia, odczuwania i zachowania, a następnie odkrywają możliwe sposoby dokonania zmiany i wprowadzają ją w życie.